Nerede O Şairler?

Yıllar evvel Tarsus şairleriyle meşhurdu.

İsimlerini saymakla bitmez.

Güfte yazarları bile vardı.

Eski yıllarda yerel gazetelerde şairlere yarışmalar açardık.

Şimdi gözümün önüne getiriyorum da gözlerim yaşarıyor.

Çoğu aramızda yok.

Allah rahmet eylesin demekten başka çarem yok.

Bunlar gazeteyi ziyarete geldiği zaman önlerinde titrerdik.

Hepside saygı değer şairlerimizdi.

Çoğununu hatırlamak bile istemiyoruz gibi.

Asıl bunların heykelini yaptırmak lazım.

Demek ki hiç birine saygımız yok.

Bu konuda bir müzemiz bile yok.

Tarsus şehri yok gibi davranıyoruz.

Oysa tarihte adı değişmeyen tek şehir Tarsus.

Ben bile matbaa taşınırken kitaplarını kaybeden talihsizlerden biriyim.

İçimde sanki bir yangın var.

Eski Kaymakamımız vardı.

Öğle tatilinde bazılarını makamına çağırır, bol bol sohbet ederdi.

Şimdi gazeteci olarak Kaymakamın makamında sohbet bile edemiyoruz.

Mesela ben.

Tarsus Kaymakamını ziyaret edemedim.

Ne terbiyesizim değil mi?

Öyle bir duruma geldik ki.

Ben kendime bile küskün hale geldim.

Son on yıldır bir yere gitmez oldum.

Çünkü ben mesleğime küsüm.

Mesleğim sanki bana küsmüş.

Geçmiş yılları hatırlıyorum da.

Nasıl küskün olmayım diyorum.

Bu mesleğin (G) si bile kalmadı diyorum.

Herkesten özür dileyerek bunu dile getiriyorum.